της Αριάδνης Πορφυρίου
Η διττή αλήθεια
Ταλανίζει το σώμα
Άχρονο, ανέγγιχτο, αμάραντο.
Θα σπάσω σε χίλια πρίσματα.
Θα τα εκτινάξω
Τόσο μακριά
Που να μπορέσεις να τα κλείσεις
Στην καρδιά σου.
Αδάκρυτα μόρια
Συμπαγή
Θολά και καθάρια
Όσο η αγάπη μου.
Είναι τόσο στιλπνή η νύχτα
Τόσο τραχύ το πρωινό…
Ξεπλένω τη ματιά σου στο πέλαγος
Του Αιγέα.
Ο βυθός δεν με τρόμαξε ποτέ.
