της Βίκυς Μπάλλου
Τώρα που φυσά ο αέρας παγωμένος
και μου ανακατώνει τα μαλλιά,
κρύψε με μέσα στα ζεστά σου χέρια.
Τώρα που τα σύννεφα
σκουραίνουν στον ουρανό,
κοίταξέ με βαθιά στα μάτια.
Τώρα που οι σταγόνες της βροχής
πέφτουν στο έδαφος,
ακούμπησε τα χείλη σου στα δικά μου.
Τώρα που η καταιγίδα δυναμώνει,
κράτα με σφιχτά από το χέρι
και πήγαινέ με μακριά.
Μ’ ένα σου «σ’ αγαπώ»,
διώξε όλες τις ανασφάλειες, τους φόβους,
το άγχος και την αγωνία μου.
Όσο μακριά θες…
Αρκεί το χέρι πάντα να μου κρατάς!
