του Παναγιώτη Μπουντζιούκα
Το μολύβι χαράσσει το χαρτί κι αφήνει λίγο από το σώμα του πίσω. Ο λευκός του θόρυβος μού χαρίζει ένα πρωτόγνωρο ρίγος. Ίσως όχι τόσο άγνωστο όσο αρχικά πίστευα. Είναι τέτοια η έξαψη που οι λέξεις βγαίνουν ανεξέλεγκτες.Τόσο που οι παραλληλισμοί είναι πλέον αναπόφευκτοι και η αλληγορία πια, ξεκάθαρη.
Έτσι κι εμείς, αφήνουμε το στίγμα μας στο χρονικό και κάθε φορά λίγο από το είναι μας. Η εμπειρία άλλωστε δεν είναι ανέξοδη, ενώ η φθορά είναι δεδομένη. Αν κάτι είναι άδικο, είναι η αδυναμία του ανθρώπου να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση. Κι αν κάτι είναι μάταιο στη ζωή, αυτό είναι το πόσο χρόνο αφιερώνουμε προσπαθώντας να την πλησιάσουμε.
Ο καφές δίπλα, δεν επιτρέπει στο μολύβι να ξεκουραστεί, μέχρι να γίνουν οι γραμμές παχιές και οι λέξεις χοντροκομμένες. Μέχρι να αδειάσει η ψυχή απ’το συναίσθημα που την κατατρώει, σε μια γραπτή ανακούφιση και να γίνει η εμπειρία αθάνατη, υλική.
Οι σκούροι κύκλοι, στη γωνία του χαρτιού, τέμνονται εκεί που τελειώνει αυτή η σύντομη ψυχοθεραπεία. Εκεί είναι που ξεψυχά και το μολύβι, αφήνοντάς με στην απόλυτη σιωπή. Άδειο.
Έμεινε μόνο μια σελίδα σημειωματαρίου κι ένα μολύβι άξυστο, στο γραφείο. Υπενθύμιση: «Να μην ξεχάσω να:». Σκέτο. Χωρίς δυνητικό προσδιορισμό. Να μην ξεχάσω, σκέτο.
Έτσι κι εμείς, αφήνουμε το στίγμα μας στο χρονικό και κάθε φορά λίγο από το είναι μας. Η εμπειρία άλλωστε δεν είναι ανέξοδη, ενώ η φθορά είναι δεδομένη. Αν κάτι είναι άδικο, είναι η αδυναμία του ανθρώπου να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση. Κι αν κάτι είναι μάταιο στη ζωή, αυτό είναι το πόσο χρόνο αφιερώνουμε προσπαθώντας να την πλησιάσουμε.
Ο καφές δίπλα, δεν επιτρέπει στο μολύβι να ξεκουραστεί, μέχρι να γίνουν οι γραμμές παχιές και οι λέξεις χοντροκομμένες. Μέχρι να αδειάσει η ψυχή απ’το συναίσθημα που την κατατρώει, σε μια γραπτή ανακούφιση και να γίνει η εμπειρία αθάνατη, υλική.
Οι σκούροι κύκλοι, στη γωνία του χαρτιού, τέμνονται εκεί που τελειώνει αυτή η σύντομη ψυχοθεραπεία. Εκεί είναι που ξεψυχά και το μολύβι, αφήνοντάς με στην απόλυτη σιωπή. Άδειο.
Έμεινε μόνο μια σελίδα σημειωματαρίου κι ένα μολύβι άξυστο, στο γραφείο. Υπενθύμιση: «Να μην ξεχάσω να:». Σκέτο. Χωρίς δυνητικό προσδιορισμό. Να μην ξεχάσω, σκέτο.
