της Ματίνας Δαραβάνη
Παρέσυρέ με σε άσωτο γκρεμό
που μόνο εσύ μπορείς να με σώσεις.
Εκεί που θα κλείσω τα μάτια κι όταν τ’ ανοίξω,
οι παχιές ρυτίδες θα χαμογελούν
κι οι λίθινες κόρες
σχήμα και χρώμα δικό τους θ’ αλλάξουν.
Από σκοπό μουσικό, βασανισμένο,
που χαρά γιορτινή θα φέρει
κι ας μαύρο τον κόμπο μου δένει
της μοίρας το δόλιο φίδι
που χαίρεται ολόψυχα γιατί δεν ξέρει,
ο έρωτας αυτός
ποιο τέλος δικό μας θα ’χει.
