της Μαριάννας Παπαδημητρίου
Φυλακισμένη στο κελί μου
ζωγραφίζω πουλιά, ουρανούς…
κι ένα μικρό παράθυρο κλειστό
με προστατεύει από την αρρώστια τους
μην αναπνεύσω κατά λάθος
τον μολυσμένο τους αέρα.
Όμως κάθε βράδυ
προσπαθώ να ζωγραφίσω
σ’ έναν μικροσκοπικό τοίχο τη μορφή του.
Μια μορφή ενός παραμορφωμένου διαβόλου.
Ο δικός μου ο έρωτας δεν έχει φτερά
πέφτει σε γκρεμούς και τσακίζεται!
