της Μαρίας Κωνσταντινοπούλου
Τα ανεμοδαρμένα χρόνια με βρήκαν μόνη
στο κιβώτιο των αναμνήσεων.
Άραγε υπάρχεις;
Έψαξα.
Μα έλειπες: ήσουν εδώ ή στο μυαλό μου ξανά;
Με πλάνεψαν οι Σειρήνες των ερώτων
που μου έταζες.
Μεθύσι γλυκό με κερνούσαν τα φιλιά σου.
Αποδέχτηκε λάθος η συνύπαρξις.
Των λαθών το τίμημα δε πρόφτασα
να λογαριάσω.
Μόνη, μόνη, μόνη.
Μια οικογένεια λέξεων με υιοθέτησε.
Την ξέρεις;
Είναι της μοναξιάς η φαμίλια
που με στοιχειώνει.
Δε σου χαρίζω την ελευθερία μου
ποτέ.
Ποτέ ξανά.
