της Δέσποινας Μπορουτζή
Τι χρώμα έχει η διάψευση;
Όλοι ρωτούν για το χρώμα της αγάπης, του θανάτου, του θυμού.
Τι χρώμα έχει η διάψευση;
Τι υφή;
Τι γεύση;
Γιατί πονάει τόσο;
Η διάψευση είναι απ’ τα πιο πικρά μα κι απ’ τα πιο αμήχανα συναισθήματα.
Το «γράψε λάθος».
Δεν ξέρεις σε ποιον να ρίξεις την ευθύνη. Σε σένα που πίστεψες; Σε σένα που στάθηκες αφελής; Ρομαντικός; Καλόπιστος; ‘Η σε Αυτόν που ήταν Εκείνος, Άλλος, Ξένος, Ψεύτης;
Ήταν καλός ψεύτης ή εσύ ολότελα τυφλός;
Και πώς γκρεμίζεις μιαν εικόνα, αν τον ήξερες δυο μήνες;
Και πώς γκρεμίζεις μια ζωή, αν τον ήξερες χρόνια δέκα;
Βεβαιότητες και πίστεις.
Χα! Καημένο εξυπνοπούλι.
Και τελικά; Τι έπρεπε να κάνεις; Τι κάνεις από ‘δω και πέρα; Ποιον προφυλακτήρα ν’ αγοράσεις; Πρέπει να ζυγίσεις. Μα πρέπει και να πιστέψεις. Δε γίνεται αλλιώς. Όλα χρειάζονται έδαφος για να ανθίσουν.
Ρισκάρεις πάντα πόσο «χάνει» η ζυγαριά. Κι αν λάθος το φορτίο βγει, πληρώνεις το λογαριασμό.
Δε μηδενίζεις. Ξαναρισκάρεις.
Έτσι είναι η μπίζνα της ψυχής.
Στο κάτω – κάτω, οι διαψεύσεις σου δίνουν τη χαρά της Αλήθειας. Όταν αυτή έρχεται.
Των γνήσιων συναισθημάτων.
Κι εκεί κουμπώνεις. Κάνοντας απόσβεση όλες τις πληγές.
Και ξημερώνει πάλι το πρώτο φως…
