της Άννας Βήχου
Άγγιξα το ηλεκτροφόρο δέρμα σου και η θέρμη του με έλιωσε πάνω σου. Σαν ξεχασμένο κερί καταμεσήμερο καλοκαιριού, που έγινε ένα με το χώμα.
Αναστήθηκε μέσα μου η αγάπη που από καιρό πενθούσα.
Έγινα γυναίκα σου, έγινες παιδί μου.
«Σάρκα από τη σάρκα μου.»
Ενωθήκαμε, η λογική με το συναίσθημα που από καιρό πολεμούσαμε μεταξύ μας.
Τόσο πολύ μαλώναμε, που μας διαίρεσε ο Θεός για τιμωρία.
Ψάχναμε αιώνες ο ένας τον άλλον.
Γιατί δεν υπήρχε ισορροπία.
Μέχρι που μας λυπήθηκε ο Δημιουργός και μας έδωσε ξανά την ευκαιρία.
Μπήκες μέσα μου, μπήκα μέσα σου και γίναμε μείγμα από νερό και αλάτι.
Αδιάσπαστοι. Αδιαίρετοι.
Ένα…
«Ψυχή από την ψυχή μου.»
