της Νίκης Χατζηευστρατίου
Και για μια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου και βρέθηκα ξανά στο πλάι σου.
Εκείνο το ξημέρωμα του Ιούλη.
Εμείς οι δύο αγκαλιά.
Τα κεφάλια μας ενωμένα.
Και δύο διάπλατα χαμόγελα να φωτίζουν τη νύχτα.
Δύο χέρια που αλληλοσυμπληρώθηκαν.
Κρατιόντουσαν σφιχτά,
Θαρρείς πως φοβόντουσαν!
Μην αποχωριστούν ξανά το ένα το άλλο…
Και τότε… πήραν τη θέση του φεγγαριού.
Έλαμπαν για να δώσουν κουράγιο στις ψυχές που ζούσαν ακόμη χωριστά.
Μήπως καταφέρουν και αυτές να κοιμηθούν επιτέλους ήσυχα τα βράδια.
