του Νίκου Κούτσουρου
Μέσα στην αθωότητα των μικρών ψυχών
Φύλαξα τη απογοήτευση των ματιών σου.
Μέσα στη μοναξιά του σκληρού δρόμου
Συνάντησα τη χαμένη μου νιότη.
Την ώρα που σφαλούσες τα μικρά σου βλέφαρα
πρόφτασα να δω τις στάλες των ονείρων που λαχάνιαζαν
για να σε συναντήσουν κάθε βράδυ.
Εμείς είχαμε αγάπη…
Εμείς είχαμε ελπίδα…
Εμείς είχαμε μόνο ψωμί πικρό
Απ’ τον ιδρώτα και τον ήλιο που μας σκέπαζαν
Εμείς κρατούσαμε την ελπίδα
καλά κρυμμένη στα ανοιχτά παράθυρα της ψυχής μας.
