της Μαρίας Κωνσταντινοπούλου
Έρχεσαι και φεύγεις,
σαν τη μνήμη.
Πού βρίσκεις το κουράγιο για ταξίδια;
Καθηλωμένος στον καναπέ των αναμνήσεων,
αναπνέεις το παρελθόν.
Ταξιδεύει η φαντασία,
όχι η ζωή.
Δε βλέπει, δε ζει.
Είναι τυχερή.
Ανέμελο τέλος δίχως αρχή
μην ξεκινάς.
